فقط يك روز زنده ام

مريضي سختي گرفت، فهميد فرصتي تا انتهاي عمر ندارد.

پريشان شد و آشفته و عصباني.

مي خواست روزهاي بيشتري داشته باشد.

خودش را زد. خسته ونالان گوشه اي افتاد. بدنش كوفته شده بود. با همه عصباني بود و طلب كار.

چندين روز ديگر نيز گذشت.

مات و مبهوت به زندگي ديگران مي نگريست و آه مي كشيد.

خودش را باخته بود.به سرغ هر دكتري مي رفت نتيجه همان قبلي بود.

بايد در عنفوان جواني با لحظات شيرين  زندگي وداع مي گفت.

انگار چاره اي نداشت جز پذيرش آغوش داغ مرگ.

ماه ها سپري شد و همه متوجه تغيرات ناگهاني وي شده بودند.

...... آن روز به ياد ماندني داخل حياط مدرسه گام هايي سنگين برمي داشت .

تحمل جسم خسته اش برايش دشوار بود.

چند تن از بچه ها به ياد گذشته ها او را كشان كشان داخل زمين واليبال بردند. اما.... با ابرواني گره زده از آنها دور شد.

چند تن ديگر آمدند اما او خيال نداشت كسالتش را كنار بگذارد.

با صداي زنگ بچه ها به كلاس رفتند . بي هدف  دور حياط چند قدمي زد و بعد به سمت سالن رفت .

آينه قدي داخل سالن ورودش را نشان داد.

لحظه اي ايستاد و تماشاگر خويش شد.

در عرض اين چند ماه خطوط چين و چروك ريزي گوشه ي چشمانش نقاشي شده بود.

ناگاه به خود آمد.

سر آيينه داد كشيد و گفت:

هي چه قيافه درهم وبرهمي! جمع و جور كن خودت رو!

با روحيه اي كه از خود سراغ داشت. شخص داخل آيينه برايش غريبه بود.

نفس عميقي كشيد و گفت:

من فقط امروز را زنده ام . چرا چنين پژمرده!!!!!!!!!! بايد شاد و پرانرژي زندگي كنم.

به سمت ميزكارش شتافت. نگاهي به تقويم روميزي اش انداخت.

85/2/6 بود. فقط شش روز ديگر به روز بزرگداشت مقام معلم مانده بود.

بچه ها را صدا زد. شور و شوقي بين بچه ها به راه افتاد. همه جا را آذين بستند.

همهي بچه ها از اينكه او را دوباره شاد و سرحال مي ديدند.خوشحال شدند.

انگار دوباره متولد شده بود . آنقدر انرژي داشت كه مي توانست تا قله قاف پرواز كند.

امروز 94/2/6 است. 9 تا 365 روز ،شاد وسرحال زندگي كرده است.

هر روز صبح به خودش مي گوبد:

من فقط همين يك روز را زنده ام. پس بايد شاد وسرحال زندگي كنم.

من هستم تو هم مي تواني باشي........

                                            من هستم

                                      من به ياد مي آورم

                             من متحول مي شوم

                            من تصميم مي گيرم

                      من جان برسر باور    مي گذارم

                              من مطالعه مي كنم

                             من مي ايستم و دوباره ارزش ها را مرور   مي كنم

                  من بر اساس باورها و ارزش هاي    مطلوب و آرماني ، خود را بازسازي مي كنم

                                               پس

                                                               من هستم

                                                                                      تو هم مي تواني باشي اگر:

                                                                                                                                 به ياد بياوري

                                                                                                                                                             بپذيري

                                                                                                                                                                                      و .........